Powód A. S. domagał się, po ostatecznym sprecyzowaniu roszczenia pismem z dnia 12 tycznia 2009 r., zasądzenia od Skarbu Państwa - Wojewody M. i Najwyższej Izby Kontroli kwoty 500000 zł tytułem zadośćuczynienia z ustawowymi odsetkami od wniesienia pozwu co do kwoty 60000 zł, a w odniesieniu do pozostałej kwoty od rozszerzenia tego roszczenia, renty po 1000 zł miesięcznie, począwszy od 1 marca 2000 r. z ustawowymi odsetkami od uchybienia płatności każdego ze świadczeń, odszkodowania w wysokości 6217 zł z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu oraz ustalenia odpowiedzialności pozwanego za szkody mogące powstać w przyszłości jako skutek wypadku, jakiemu uległ w dniu 22 lutego 1997 r.

Sąd Okręgowy wyrokiem z dnia 23 grudnia 2009 r. zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 350000 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 21 lutego 2000 r. odnośnie kwoty 60000 zł i co do pozostałej kwoty od dnia 14 stycznia 2009 r., kwotę 6217 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 21 lutego 2000 r., rentę w wysokości po 1000 zł miesięcznie, poczynając od 1 marca 2000 r., ustalił odpowiedzialność pozwanego za przyszłe szkody w stanie zdrowia powoda, będące następstwem wypadku z dnia 22 lutego 1997 r., oddalił powództwo w pozostałej części i zasądził na rzecz powoda kwotę 7200 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sąd Apelacyjny, po rozpoznaniu apelacji pozwanego, zaskarżonym wyrokiem zmienił wyrok Sądu Okręgowego w ten sposób, że zasądził od Skarbu Państwa - Wojewody M. na rzecz powoda: kwotę 250000 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 23 grudnia 2009 r., oddalił powództwo o zapłatę kwoty 100000 zł z odsetkami oraz powództwo o odsetki w pozostałym zakresie, kwotę 6217 zł tytułem odszkodowania, rentę po 700 zł miesięcznie, poczynając od 1 maja 2002 r. i oddalił powództwo o rentę w pozostałym zakresie oraz ustalił, że Skarb Państwa - Wojewoda M. będzie ponosił odpowiedzialność odszkodowawczą za szkody na zdrowiu, mogące powstać u powoda, w przyszłości w wyniku wypadku z dnia 22 lutego 1997 r., zniósł wzajemnie koszty procesu, oddalił apelacje w pozostałej części, zniósł wzajemnie koszty procesu za drugą instancję oraz obciążył pozwanego obowiązkiem zapłaty kosztów sądowych.

o bezpieczeństwie i ratownictwie w górach i na zorganizowanych terenach narciarskich

Tekst ustawy przekazany do Senatu zgodnie z art. 52 regulaminu Sejmu
USTAWA
z dnia 1 lipca 2011 r.
o bezpieczeństwie i ratownictwie w górach
i na zorganizowanych terenach narciarskich
1)

Rozdział 1.
Przepisy ogólne
Art. 1.
Ustawa określa:
1) podmioty uprawnione do wykonywania ratownictwa górskiego i ratownictwa
na zorganizowanych terenach narciarskich, zakres ich obowiązków i
uprawnień oraz zasady finansowania ich działalności;
2) obowiązki osób przebywających w górach oraz na zorganizowanych terenach
narciarskich, a w szczególności uprawiających sport, rekreację lub turystykę;
3) podmioty odpowiedzialne za zapewnienie bezpieczeństwa osobom
przebywającym w górach i na zorganizowanych terenach narciarskich;
4) warunki bezpieczeństwa osób przebywających w górach oraz na
zorganizowanych terenach narciarskich, a w szczególności uprawiających
tam sport, rekreację lub turystykę;
5) nadzór i kontrolę nad ratownictwem górskim.
Art. 2.
Ilekroć w ustawie jest mowa o:
1) górach – rozumie się przez to obszar Beskidu Niskiego, Beskidu
Wyspowego, Beskidu  Średniego, Beskidu Sądeckiego, Beskidu
Żywieckiego, Beskidu Małego, Beskidu  Śląskiego, Bieszczadów, Gorców,
Pienin, Sudetów Wschodnich, Sudetów Środkowych, Sudetów Zachodnich,
                                             
1)
Niniejsza ustawa zmienia ustawy: ustawę z dnia 20 czerwca 1997 r. – Prawo o ruchu drogowym,
ustawę z dnia 16 kwietnia 2004 r. o ochronie przyrody, ustawę z dnia 8 września 2006 r. o
Państwowym Ratownictwie Medycznym oraz ustawę z dnia 25 czerwca 2010 r. o sporcie. 2
Tatr, pasma Spisko-Gubałowskiego oraz Wyżyny Krakowsko-Wieluńskiej z
wyłączeniem obszarów jednostek osadniczych i dróg publicznych;
2) parkach narciarskich – rozumie się przez to tereny, na których znajdują się
obiekty przeznaczone do wykonywania ewolucji akrobatycznych na nartach i
snowboardzie, w szczególności takie jak skocznie, rynny, poręcze;
3) pólkach  ćwiczebnych – rozumie się przez to tereny przeznaczone w
szczególności do nauczania narciarstwa lub snowboardingu;
4) narciarskiej trasie biegowej – rozumie się przez to tereny wyznaczone i
odpowiednio oznakowane, przeznaczone do uprawiania  narciarstwa
biegowego o szerokości co najmniej 3 m.
5) narciarskiej trasie zjazdowej – rozumie się przez to tereny przeznaczone do
uprawiania narciarstwa i snowboardingu, zapewniające istnienie wolnej
przestrzeni do zjazdu, odpowiedniej do stopnia trudności narciarskiej trasy
zjazdowej i zdolności przewozowej urządzeń transportu linowego i
taśmowego przeznaczonych do transportu osób, przy których się znajdują;
6) nartostradzie – rozumie się przez to tereny przeznaczone do uprawiania
narciarstwa zjazdowego i snowboardingu, o szerokości co najmniej 3 m,
służące w szczególności do komunikacji pomiędzy: narciarskimi trasami
zjazdowymi, zorganizowanymi terenami narciarskimi,  stacjami urządzeń
transportu linowego i taśmowego przeznaczonych do transportu osób, oraz
trasy dojazdowe do dróg, parkingów i obiektów użyteczności publicznej;
7) ratownictwie górskim – rozumie się przez to organizowanie i udzielanie
pomocy osobom, które uległy wypadkowi lub są narażone na
niebezpieczeństwo utraty  życia lub zdrowia w górach oraz transportowanie
zwłok z gór;
8) ratownictwie narciarskim – rozumie się przez to organizowanie i udzielanie
pomocy osobom, które uległy wypadkowi lub są narażone na
niebezpieczeństwo utraty  życia lub zdrowia na zorganizowanych terenach
narciarskich;
9) ratowniku górskim – rozumie się przez to osobę spełniającą wymagania
określone w art. 3 pkt 3, art. 3 pkt 6, art. 10 lub art. 13 ust. 1 ustawy z dnia 8
września 2006 r. o Państwowym Ratownictwie Medycznym (Dz. U. Nr 191,
poz. 1410, z późn. zm.
2)
) oraz posiadającą inne umiejętności określone przez
podmioty uprawnione do wykonywania ratownictwa górskiego, a w
szczególności specjalistyczną wiedzę z zakresu technik ratownictwa
górskiego i topografii obszaru, na którym działa dany podmiot uprawniony
do wykonywania ratownictwa górskiego, będącą członkiem tego podmiotu;
10) ratowniku narciarskim – rozumie się przez to osobę spełniającą wymagania
określone w art. 3 pkt 3, art. 3 pkt 6, art. 10 lub art. 13 ust. 1 ustawy z dnia 8
września 2006 r. o Państwowym Ratownictwie Medycznym oraz ukończyła
szkolenie w zakresie transportu osób potrzebujących pomocy na
zorganizowanych terenach narciarskich, organizowane przez podmioty
uprawnione do wykonywania ratownictwa górskiego;
                                             
2)
Zmiany wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 2007 r. Nr 89, poz. 590 i Nr 166, poz.
1172, z 2008 r. Nr 17, poz. 101 i Nr 237, poz. 1653, z 2009 r. Nr 11, poz. 59 i Nr 122, poz. 1007, z
2010 r. Nr 107, poz. 679 i Nr 219, poz. 1443 oraz z 2011 r. Nr 30, poz. 151 i Nr 112, poz. 654. 3
11) wypadku – rozumie się przez to naruszenie czynności narządu ciała lub
rozstrój zdrowia osoby przebywającej w górach lub na zorganizowanych
terenach narciarskich;
12) zarządzającym zorganizowanym terenem narciarskim – rozumie się przez to
osobę fizyczną, osobę prawną lub jednostkę organizacyjną nieposiadającą
osobowości prawnej będącą właścicielem, użytkownikiem, najemcą,
dzierżawcą lub posiadającą inny tytuł prawny do zorganizowanego terenu
narciarskiego lub urządzeń transportu linowego lub taśmowego
przeznaczonych do transportu osób, przy których znajduje się zorganizowany
teren narciarski;
13) zorganizowanym terenie narciarskim – rozumie się przez to ogólnie
udostępnione i odpowiednio naśnieżone lub z odpowiednio przygotowanym
sztucznym podłożem, oznaczone i zabezpieczone tereny przeznaczone do
uprawiania narciarstwa lub snowboardingu, znajdujące się przy urządzeniach
transportu linowego lub taśmowego przeznaczonych do transportu osób, a
także narciarskie trasy biegowe oraz parki narciarskie i pólka ćwiczebne.
Rozdział 2
Bezpieczeństwo w górach
Art. 3.
1. Zapewnienie warunków bezpieczeństwa osób przebywających w górach należy
do ministra właściwego do spraw wewnętrznych, organów jednostek samorządu
terytorialnego, na terenie których wykonywane jest  ratownictwo górskie,
dyrekcji parków narodowych i krajobrazowych położonych na obszarze gór, a
także do osób fizycznych, osób prawnych oraz jednostek  organizacyjnych
nieposiadających osobowości prawnej prowadzących w górach zorganizowaną
działalność w zakresie sportu, rekreacji lub turystyki.
2. Zapewnienie warunków bezpieczeństwa w górach polega w szczególności na:
1) oznakowaniu terenów, obiektów i urządzeń służących do uprawiania sportu,
rekreacji lub turystyki;
2) ustaleniu zasad korzystania z danego terenu, obiektu lub urządzenia;
3) zapewnieniu podmiotom uprawnionym do wykonywania ratownictwa
górskiego warunków do organizowania pomocy oraz ratowania osób, które
uległy wypadkowi lub są narażone na niebezpieczeństwo utraty  życia lub
zdrowia;
4) ogłaszaniu komunikatu lawinowego.
Art. 4.
Osoby przebywające w górach obowiązane są do zachowania należytej staranności w
celu ochrony życia i zdrowia własnego oraz innych osób, a w szczególności:
1) zapoznania się z zasadami korzystania z danego terenu, obiektu lub
urządzenia i ich przestrzegania;4
2) stosowania się do znaków nakazu i zakazu umieszczanych przez podmioty, o
których mowa w art. 3 ust. 1;
3) zapoznania się oraz dostosowania swoich planów aktywności do
umiejętności, aktualnych warunków atmosferycznych, prognozy pogody,
komunikatu lawinowego dla danego obszaru i zastosowania się do zaleceń i
ograniczeń wynikających z ogłoszonego stopnia zagrożenia lawinowego oraz
z panujących i przewidywanych warunków atmosferycznych;
4) użytkowania sprzętu odpowiedniego do rodzaju podejmowanej aktywności,
sprawnego technicznie i zgodnie z jego przeznaczeniem i zasadami użycia;
5) bezzwłocznego informowania podmiotów uprawnionych do wykonywania
ratownictwa górskiego o zaistniałym wypadku lub zaginięciu osoby oraz o
innych zdarzeniach nadzwyczajnych mogących mieć wpływ na
bezpieczeństwo osób.
Rozdział 3
Podmioty uprawnione do wykonywania ratownictwa górskiego, zakres ich
obowiązków i uprawnień oraz zasady finansowania ich działalności
Art. 5.
1. Ratownictwo górskie mogą wykonywać Górskie Ochotnicze Pogotowie
Ratunkowe, Tatrzańskie Ochotnicze Pogotowie Ratunkowe oraz inne podmioty,
jeżeli uzyskały zgodę ministra właściwego do spraw wewnętrznych, zwane dalej
„podmiotami uprawnionymi do wykonywania ratownictwa górskiego”.
2. Minister właściwy do spraw wewnętrznych, w drodze decyzji administracyjnej,
udziela zgody, o której mowa w ust. 1, na wniosek podmiotu ubiegającego się o
jej udzielenie pod warunkiem, że podmiot ten:
1) zapewnia stan gotowości do wykonywania ratownictwa górskiego na
obszarze, na którym zamierza działać podmiot ubiegający się o udzielenie
zgody, o której mowa w ust. 1;
2) dysponuje kadrą ratowników górskich w liczbie niezbędnej do zapewnienia
stanu gotowości, o którym mowa w pkt 1;
3) posiada sprzęt specjalistyczny,  środki transportu i łączności niezbędne do
wykonywania ratownictwa górskiego.
3. Wniosek, o którym mowa w ust. 2, zawiera:
1) nazwę podmiotu, siedzibę i jego adres;
2) informację o obszarze działania, na którym ma być wykonywane
ratownictwo górskie;
3) informację o liczbie ratowników górskich oraz posiadanych przez nich
kwalifikacji przydatnych w ratownictwie górskim;
4) wykaz sprzętu specjalistycznego, środków transportu i łączności;
5) informację o źródłach finansowania planowanej działalności.
4. Minister właściwy do spraw wewnętrznych, w drodze decyzji administracyjnej: 5
1) cofa zgodę, o której mowa w ust. 1, jeżeli podmiot, któremu taka zgoda
została udzielona, przestał spełniać warunki, o których mowa w ust. 2, lub
2) może cofnąć zgodę, jeżeli podmiot, któremu taka zgoda została udzielona,
nie usunął w wymaganym terminie nieprawidłowości mających istotny
wpływ na wykonywanie ratownictwa górskiego stwierdzonych protokołem
kontroli.
Art. 6.
W ramach ratownictwa górskiego podejmowane są działania ratownicze polegające w
szczególności na:
1) przyjęciu zgłoszenia o wypadku;
2) dotarciu na miejsce wypadku z wyposażeniem ratowniczym;
3) udzieleniu kwalifikowanej pierwszej pomocy;
4) zabezpieczeniu i ewakuacji osób z terenów stanowiących zagrożenie dla
życia i zdrowia osób przebywających w górach;
5) transporcie osób, które uległy wypadkowi lub są narażone na
niebezpieczeństwo utraty życia lub zdrowia do miejsca, gdzie jest możliwe
podjęcie medycznych czynności ratunkowych przez jednostki systemu
Państwowe Ratownictwo Medyczne, o których mowa w art. 32 ust. 1 ustawy
z dnia 8 września 2006 r. o Państwowym Ratownictwie Medycznym, po
uprzednim uzgodnieniu miejsca przekazania z dyspozytorem jednostki
systemu Państwowe Ratownictwo Medyczne;
6) poszukiwaniu osób zaginionych w górach;
7) transporcie zwłok z gór.
Art. 7.
1. Podmioty uprawnione do wykonywania ratownictwa górskiego:
1) organizują, kierują, koordynują i bezpośrednio prowadzą działania
ratownicze w ramach ratownictwa górskiego;
2) organizują i prowadzą szkolenia ratowników górskich i narciarskich oraz psów
ratowniczych, w tym psów lawinowych, wraz z ich przewodnikami;
3) nadają uprawnienia ratownicze i instruktorskie w zakresie ratownictwa
górskiego, ratownictwa narciarskiego, ratownictwa z użyciem psów oraz
ratownictwa podwodnego w akwenach górskich i jaskiniach;
4) prowadzą dokumentację działań ratowniczych, o których mowa w pkt 1, w
tym rejestr działań ratowniczych;
5) prowadzą działalność profilaktyczną i edukacyjną dotyczącą bezpieczeństwa
w górach i na zorganizowanych terenach narciarskich.
2. Ponadto podmioty uprawnione do wykonywania ratownictwa górskiego mogą w
szczególności:  6
1) prowadzić ewakuację osób z kolei linowych przeznaczonych do transportu
osób;
2) zabezpieczać w zakresie ratownictwa górskiego i narciarskiego imprezy
sportowe oraz imprezy turystyczne na wniosek organizatora imprezy;
3) wydawać, na wniosek organu jednostki samorządu terytorialnego, dyrektora
parku narodowego lub krajobrazowego, albo zarządzającego
zorganizowanym terenem narciarskim, osoby fizycznej, osoby prawnej lub
jednostki organizacyjnej nieposiadającej osobowości prawnej prowadzącej
działalność w zakresie sportu, rekreacji lub turystyki opinie  dotyczące
warunków bezpieczeństwa osób uprawiających sport, rekreację lub turystykę
w górach lub na zorganizowanych terenach narciarskich;
4) organizować, kierować, koordynować i bezpośrednio prowadzić działania
ratownicze na zorganizowanych terenach narciarskich na podstawie umowy z
zarządzającym zorganizowanym terenem narciarskim;
5) organizować i prowadzić szkolenia wysokościowe z ewakuacji osób z
unieruchomionych kolei linowych przeznaczonych do transportu osób, w
szczególności dla pracowników zorganizowanych terenów narciarskich, na
których te urządzenia się znajdują;
6) prowadzić rejestr wypadków, o którym mowa w art. 36 ust. 1, na podstawie
upoważnienia udzielonego przez zarządzającego zorganizowanym terenem
narciarskim;
7) brać udział w działaniach ratowniczych poza obszarem gór ze
szczególnym uwzględnieniem klęsk  żywiołowych i katastrof na wezwanie
właściwych służb i sztabów kryzysowych;
8) organizować i prowadzić szkolenia dla osób uprawiających sport, rekreację
lub turystykę w górach i na zorganizowanych terenach narciarskich ze
szczególnym uwzględnieniem zagadnień bezpieczeństwa.
3. Rejestr, o którym mowa w ust. 1 pkt 4, zawiera:
1) imię i nazwisko, datę i miejsce urodzenia oraz adres zamieszkania osoby,
której udzielono pomocy w ramach działań ratowniczych;
2) rodzaj doznanego urazu lub zachorowania osoby, o której mowa w pkt 1;
3) rodzaj udzielonej pomocy;
4) miejsce wypadku lub zdarzenia;
5) imiona i nazwiska ratowników górskich udzielających pomocy;
6) datę i czas prowadzenia działań ratowniczych;
7) czas i miejsce przekazania ratowanego jednostkom systemu Państwowe
Ratownictwo Medyczne lub innym służbom.
4. Informacje, o których mowa w ust. 3, przechowywane są w rejestrze, o którym
mowa w ust. 1 pkt 4, przez okres 10 lat od dnia ich wprowadzenia do zbioru.
5. Podmiot uprawniony do wykonywania ratownictwa górskiego udostępnia
informacje, o których mowa w ust. 3, na pisemny wniosek:
1) poszkodowanemu, oraz  7
2) Policji, prokuraturze, sądom i zakładom ubezpieczeń w związku z
prowadzonym przez nie postępowaniem.
Art. 8.
Podmioty uprawnione do wykonywania ratownictwa górskiego współdziałają przy
wykonywaniu ratownictwa górskiego, a w czasie prowadzenia działań ratowniczych
mogą żądać pomocy od:
1) organów administracji rządowej i samorządowej;
2) innych jednostek współpracujących z systemem Państwowe Ratownictwo
Medyczne;
3) jednostek podległych lub nadzorowanych przez ministra właściwego do
spraw wewnętrznych i Ministra Obrony Narodowej;
4) Państwowego Gospodarstwa Leśnego Lasy Państwowe, dyrekcji parków
narodowych lub dyrekcji parków krajobrazowych.
Art. 9.
1. Przedstawiciele podmiotów uprawnionych do wykonywania ratownictwa
górskiego z chwilą stwierdzenia zagrożeń nadzwyczajnych, które mają istotny
wpływ na bezpieczeństwo osób w górach lub na zorganizowanych terenach
narciarskich, mogą:
1) skierować wniosek do zarządzającego zorganizowanym terenem narciarskim
oraz podmiotów, o których mowa w art. 3 ust. 1, o usunięcie stwierdzonych
zagrożeń w zakresie bezpieczeństwa osób lub o wstrzymanie eksploatacji
obiektu i urządzenia, lub o zamknięcie terenu dla ruchu osób do czasu
ustąpienia lub usunięcia tych zagrożeń;
2) wydawać zalecenia dla osób uprawiających sport, rekreację lub turystykę w
górach lub na zorganizowanych terenach narciarskich.
2. Wniosek, o którym mowa w ust. 1 pkt 1, złożony w formie ustnej, powinien
zostać potwierdzony na piśmie i zawierać określenie rodzaju zagrożenia
nadzwyczajnego oraz imię i nazwisko osoby występującej z wnioskiem.
Art. 10.
1. Pracodawca inny niż podmiot uprawniony do wykonywania ratownictwa
górskiego jest obowiązany zwolnić ze  świadczenia pracy pracownika będącego
ratownikiem górskim na czas niezbędny do uczestniczenia w działaniach
ratowniczych i do wypoczynku koniecznego po ich zakończeniu.
2. Zwolnienie pracownika ze  świadczenia pracy w razie konieczności udziału w
działaniach ratowniczych oraz na czas wypoczynku po zakończonej akcji
ratowniczej następuje na podstawie pisemnego zaświadczenia wystawionego
przez podmiot uprawniony do wykonywania ratownictwa górskiego
określającego czas trwania akcji ratowniczej i czas wypoczynku, który nie może
być dłuższy niż 12 godzin na dobę. 8
3. Za czas zwolnienia ze  świadczenia pracy pracownik zachowuje prawo do
wynagrodzenia ustalonego w sposób określony w przepisach wydanych na
podstawie art. 297 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy (Dz. U. z
1998 r. Nr 21, poz. 94, z późn. zm.
3)
).
4. Ustalone w sposób określony w ust. 3 wynagrodzenie wypłaca pracodawca.
Art. 11.
Ratownik górski i ratownik narciarski przy wykonywaniu działań ratowniczych
korzystają z ochrony przewidzianej w ustawie z dnia 6 czerwca 1997 r. – Kodeks
karny (Dz. U. Nr 88, poz. 553, z późn. zm.
4)
) dla funkcjonariuszy publicznych.
Art. 12.
1. Ratownik górski i ratownik narciarski podczas pełnienia obowiązków służbowych
mają prawo korzystać z urządzeń transportu linowego lub taśmowego
przeznaczonych do transportu osób w górach i na zorganizowanych terenach
narciarskich bezpłatnie i poza kolejnością na podstawie ważnej legitymacji
służbowej.
2. Ratownik górski oraz ratownik górski z psem ratowniczym mają prawo
bezpłatnego wstępu na teren parku narodowego i rezerwatu udostępnionego dla
ruchu turystycznego na podstawie ważnej legitymacji służbowej.
                                             
3)
Zmiany tekstu jednolitego wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 1998 r. Nr 106, poz.
668 i Nr 113, poz. 717, z 1999 r. Nr 99, poz. 1152, z 2000 r. Nr 19, poz. 239, Nr 43, poz. 489, Nr
107, poz. 1127 i Nr 120, poz. 1268, z 2001 r. Nr 11, poz. 84, Nr 28, poz. 301, Nr 52, poz. 538, Nr
99, poz. 1075, Nr 111, poz. 1194, Nr 123, poz. 1354, Nr 128, poz. 1405 i Nr 154, poz. 1805, z 2002
r. Nr 74, poz. 676, Nr 135, poz. 1146, Nr 196, poz. 1660, Nr 199, poz. 1673 i Nr 200, poz. 1679, z
2003 r. Nr 166, poz. 1608 i Nr 213, poz. 2081, z 2004 r. Nr 96, poz. 959, Nr 99, poz. 1001, Nr 120,
poz. 1252 i Nr 240, poz. 2407, z 2005 r. Nr 10, poz. 71, Nr 68, poz. 610, Nr 86, poz. 732 i Nr 167,
poz. 1398, z 2006 r. Nr 104, poz. 708 i 711, Nr 133, poz. 935, Nr 217, poz. 1587 i Nr 221, poz.
1615, z 2007 r. Nr 64, poz. 426, Nr 89, poz. 589, Nr 176, poz. 1239, Nr 181, poz. 1288 i Nr 225,
poz. 1672, z 2008 r. Nr 93, poz. 586, Nr 116, poz. 740, Nr 223, poz. 1460 i Nr 237, poz. 1654, z
2009 r. Nr 6, poz. 33, Nr 56, poz. 458, Nr 58, poz. 485, Nr 98, poz. 817, Nr 99, poz. 825, Nr 115,
poz. 958, Nr 157, poz. 1241 i Nr 219, poz. 1704, z 2010 r. Nr 105, poz. 655, Nr 135, poz. 912, Nr
182, poz. 1228, Nr 224, poz. 1459, Nr 249, poz. 1655 i Nr 254, poz. 1700 oraz z 2011 r. Nr 36, poz.
181, Nr 63, poz. 322 i Nr 80, poz. 432.
4)
Zmiany wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 1997 r. Nr 128, poz. 840, z 1999 r. Nr 64,
poz. 729 i Nr 83, poz. 931, z 2000 r. Nr 48, poz. 548, Nr 93, poz. 1027 i Nr 116, poz. 1216, z 2001 r.
Nr 98, poz. 1071, z 2003 r. Nr 111, poz. 1061, Nr 121, poz. 1142, Nr 179, poz. 1750, Nr 199, poz.
1935 i Nr 228, poz. 2255, z 2004 r. Nr 25, poz. 219, Nr 69, poz. 626, Nr 93, poz. 889 i Nr 243, poz.
2426, z 2005 r. Nr 86, poz. 732, Nr 90, poz. 757, Nr 132, poz. 1109, Nr 163, poz. 1363, Nr 178, poz.
1479 i Nr 180, poz. 1493, z 2006 r. Nr 190, poz. 1409, Nr 218, poz. 1592 i Nr 226, poz. 1648, z
2007 r. Nr 89, poz. 589, Nr 123, poz. 850, Nr 124, poz. 859 i Nr 192, poz. 1378, z 2008 r. Nr 90,
poz. 560, Nr 122, poz. 782, Nr 171, poz. 1056, Nr 173, poz. 1080 i Nr 214, poz. 1344, z 2009 r. Nr
62, poz. 504, Nr 63, poz. 533, Nr 166, poz. 1317, Nr 168, poz. 1323, Nr 190, poz. 1474, Nr 201,
poz. 1540 i Nr 206, poz. 1589, z 2010 r. Nr 7, poz. 46, Nr 40, poz. 227 i 229, Nr 98, poz. 625 i 626,
Nr 125, poz. 842, Nr 127, poz. 857, Nr 152, poz. 1018 i 1021, Nr 182, poz. 1228, Nr 225, poz. 1474
i Nr 240, poz. 1602 oraz z 2011 r. Nr 17, poz. 78, Nr 24, poz. 130, Nr 39, poz. 202, Nr 48, poz. 245,
Nr 72, poz. 381, Nr 94, poz. 549 i Nr 117, poz. 678. 9
Art. 13.
Funkcjonariusz policji, wykonujący czynności służbowe, ma prawo korzystać z
urządzeń transportu linowego lub taśmowego przeznaczonych do transportu osób w
górach lub na zorganizowanych terenach narciarskich bezpłatnie i poza kolejnością.
Art. 14.
1. Opracowywanie komunikatu lawinowego należy do podmiotów uprawnionych do
wykonywania ratownictwa górskiego stosownie do terenu działania określonego
w ramach powierzonego zadania, o którym mowa w art. 16 ust. 1.
2. Komunikat lawinowy określa stopień zagrożenia lawinowego, stabilność pokrywy
śnieżnej, prawdopodobieństwo samoistnego i mechanicznego wyzwolenia lawin
oraz zalecenia dla ruchu osób. Ogłaszany stopień zagrożenia lawinowego może
być zmieniony tylko kolejnym komunikatem wydanym przez ten sam podmiot.
3. Treść komunikatu lawinowego udostępniana jest do wiadomości właściwych
miejscowo dyrektorów parków narodowych oraz krajobrazowych, którzy
przekazują go do publicznej wiadomości, w sposób zwyczajowo przyjęty, w
szczególności poprzez zamieszczenie go na stronie internetowej lub na tablicach
informacyjnych.
Art. 15.
1. Minister właściwy do spraw wewnętrznych określi, w drodze rozporządzenia,
stopnie zagrożenia lawinowego oraz odpowiadające im zalecenia dla ruchu osób,
mając na uwadze zapewnienie odpowiedniego poziomu informacji o
występujących zagrożeniach w górach oraz na zorganizowanych terenach
narciarskich.
2. Minister właściwy do spraw wewnętrznych w porozumieniu z ministrem
właściwym do spraw turystyki określi, w drodze rozporządzenia, wzory znaków
nakazu, zakazu, informacyjnych i ostrzegawczych stosowanych do oznakowania
w górach i na zorganizowanych terenach narciarskich, uwzględniając
konieczność zapewnienia ich czytelności i zrozumienia.
Art. 16.
1. Wykonywanie zadań z zakresu ratownictwa górskiego przez podmioty
uprawnione do wykonywania ratownictwa górskiego następuje na podstawie
powierzenia realizacji zadań publicznych, o którym mowa w art. 11 ust. 1 pkt 2
ustawy z dnia 24 kwietnia 2003 r. o działalności pożytku publicznego i o
wolontariacie (Dz. U. z 2010 r. Nr 234, poz. 1536 oraz z 2011 r. Nr 112, poz. 654)
w zakresie określonym w umowie. Przepisy art. 11a–art. 11c tej ustawy stosuje się
odpowiednio.
2. Zadania z zakresu ratownictwa górskiego powierzane i finansowane są przez
ministra właściwego do spraw wewnętrznych w ramach dotacji celowych
przyznawanych z części budżetu państwa, której jest dysponentem.
3. Jednostki samorządu terytorialnego mogą udzielać dotacji celowych podmiotom
uprawnionym do wykonywania ratownictwa górskiego na finansowanie zadań w
zakresie ratownictwa górskiego nieobjętych umową, o której mowa w ust. 1. 10
4. Opłaty pobierane za wstęp i udostępnienie wejścia do parku narodowego lub
krajobrazowego znajdującego się w górach, oraz za wstęp na jego wszelkie
ścieżki edukacyjne i biletowane obiekty, przekazuje się w wysokości 15%
wpływów za każdy kwartał podmiotom uprawnionym do wykonywania
ratownictwa górskiego na obszarze, na którym znajduje się określony park
narodowy lub krajobrazowy, z przeznaczeniem na dofinansowanie zadań w
zakresie ratownictwa górskiego nieobjętych umową, o której mowa w ust. 1.
5. Dotacje, o których mowa w ust. 2 i 3, udzielane  są z pominięciem otwartego
konkursu ofert.
6. Zadania, o których mowa w ust. 1, 3 i 4, obejmują:
1) utrzymanie gotowości ratowniczej;
2) prowadzenie działań ratowniczych;
3) organizowanie i prowadzenie szkoleń ratowników górskich oraz psów
ratowniczych, w tym psów lawinowych;
4) opracowywanie i udostępnianie komunikatu lawinowego;
5) utrzymanie  śmigłowca ratowniczego wraz z załogą lotniczo-techniczną
będącego w dyspozycji podmiotu uprawnionego do wykonywania
ratownictwa górskiego, przeznaczonego w szczególności do działań
ratownictwa górskiego w Tatrach oraz na terenie południowej Małopolski;
6) prowadzenie dokumentacji wypadków.
7. Utrzymanie gotowości operacyjnej  śmigłowca, o którym mowa w ust. 6 pkt 5,
obejmuje w szczególności koszty:
1) eksploatacyjne wraz z kosztami paliwa, oraz bieżącej i okresowej obsługi
technicznej;
2) obowiązkowych ubezpieczeń lotniczych;
3) osobowe utrzymania załogi lotniczo-technicznej;
4) utrzymania zaplecza socjalno-technicznego dla śmigłowca i jego załogi.
8. Działania określone w ust. 6 i 7 realizowane są poprzez:
1) utrzymanie kadry ratowników górskich zawodowych i ochotników oraz ich
szkolenie;
2) zakup i utrzymanie obiektów oraz ich wyposażenia;
3) zakup i utrzymanie środków transportu i łączności;
4) wyposażanie ratowników górskich w sprzęt i ekwipunek;
5) zakup i utrzymanie sprzętu ratowniczego;
6) utrzymanie obsługi administracyjnej;
7) prowadzenie działań profilaktycznych mających na celu zapobieganie
wypadkom.
9. Dotacje, o których mowa w ust. 2 i 3, mogą być przyznawane podmiotom
uprawnionym do wykonywania ratownictwa górskiego bez względu na lokalizację
siedziby tego podmiotu. 11
Art. 17.
1. Podmiot uprawniony do wykonywania ratownictwa górskiego otrzymujący
dotację składa ministrowi właściwemu do spraw wewnętrznych, w terminie do
15 dnia marca następnego roku, sprawozdanie roczne zawierające rozliczenie
rzeczowo-finansowego zrealizowanych zadań.
2. Minister właściwy do spraw wewnętrznych cofa dotację, jeżeli podmiot
uprawniony do wykonywania ratownictwa górskiego wykorzystał ją niezgodnie z
przeznaczeniem.
3. W przypadku, gdy podmiot uprawniony do wykonywania ratownictwa górskiego
nie przestawił sprawozdania, o którym mowa w ust. 1, minister właściwy do
spraw wewnętrznych wstrzymuje przekazywanie kolejnych dotacji  do czasu
przedstawienia sprawozdania.
Rozdział 4
Bezpieczeństwo na zorganizowanych terenach narciarskich
Art. 18.
1. Za zapewnienie warunków bezpieczeństwa osób przebywających na
zorganizowanych terenach narciarskich odpowiada zarządzający tymi terenami.
2. Zapewnienie warunków bezpieczeństwa na terenach, o których mowa w ust. 1,
polega w szczególności na:
1) przygotowaniu, oznakowaniu, zabezpieczeniu terenów, obiektów i urządzeń
służących do uprawiania narciarstwa i snowboardingu, oraz bieżącej kontroli
stanu zabezpieczeń, oznaczeń i warunków narciarskich;
2) zapewnieniu ratownictwa narciarskiego;
3) określeniu i upowszechnieniu zasad korzystania z danego terenu, obiektu i
urządzenia;
4) informowaniu o warunkach narciarskich i ich zmianach;
5) prowadzeniu działalności profilaktycznej i informacyjnej dotyczącej
bezpieczeństwa podczas uprawiania narciarstwa i snowboardingu;
6) przekazywaniu informacji i tworzeniu ułatwień szczególnie istotnych dla
potrzeb osób z różnymi rodzajami niepełnosprawności, a przebywającymi na
zorganizowanych terenach narciarskich.
Art. 19.
Zorganizowane tereny narciarskie lub ich części zagrożone lawinami zarządzający
zorganizowanym terenem narciarskim wyłącza dla ruchu narciarskiego i
snowboardowego oraz odpowiednio oznacza do czasu ustąpienia zagrożenia. 12
Art. 20.
Zorganizowane tereny narciarskie udostępnione do użytkowania po zmroku oświetla
się w sposób zapewniający możliwość oceny warunków narciarskich oraz czytelność
oznakowania i zabezpieczeń.
Art. 21.
1. Zarządzający zorganizowanymi terenami narciarskimi zobowiązany jest do
przeprowadzenia codziennej kontroli stanu zabezpieczeń, oznakowania i stanu
przygotowania terenów, obiektów i urządzeń na zorganizowanych terenach
narciarskich przed ich otwarciem oraz po ich zamknięciu.
2. Z przeprowadzenia kontroli, o której mowa w ust. 1, sporządza się protokół.
3. Zarządzający zorganizowanym terenem narciarskim, w drodze umowy, może
zlecić zadania określone w ust. 1 i 2, podmiotowi uprawnionemu do
wykonywania ratownictwa górskiego.
Art. 22.
Minister właściwy do spraw wewnętrznych w porozumieniu z ministrem właściwym
do spraw kultury fizycznej oraz ministrem właściwym do spraw transportu określi, w
drodze rozporządzenia:
1) dopuszczalne obciążenie narciarskiej trasy zjazdowej oraz sposób jego
obliczania,
2) szczegółowe warunki oświetlania zorganizowanych terenów narciarskich
- mając na uwadze konieczność zapewnienia bezpieczeństwa osób
korzystających z tych terenów.
Art. 23.
1. Narciarskie trasy zjazdowe, biegowe oraz nartostrady nie mogą krzyżować się z
drogami publicznymi oraz trasami urządzeń transportu linowego osób o niskim
prowadzeniu liny lub wyciągów taśmowych w rozumieniu przepisów wydanych
na podstawie art. 54 ust. 2 ustawy z dnia 21 grudnia 2000 r. o dozorze
technicznym (Dz. U. Nr 122, poz. 1321, z późn. zm.
5)
).
2. Skrzyżowania narciarskich tras zjazdowych, biegowych oraz nartostrad ze
szlakami turystycznymi i trasami narciarskimi oraz  z urządzeniami transportu
linowego osób o wysokim prowadzeniu liny w rozumieniu przepisów ustawy z
dnia 21 grudnia 2000 r. o dozorze technicznym są oznakowane i zabezpieczone.
3. Podczas przygotowania zorganizowanych terenów narciarskich lub ich
fragmentów maszynami  śnieżnymi trasy te muszą być zamknięte dla ruchu
narciarskiego i snowboardowego.
                                             
5)
 Zmiany wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 2002 r. Nr 74, poz. 676, z 2004 r. Nr 96,
poz. 959, z 2006 r. Nr 104, poz. 708, Nr 170, poz. 1217 i Nr 249, poz. 1832, z 2008 r. Nr 227, poz.
1505, z 2009 r. Nr 98, poz. 817 i 818 oraz z 2010 r. Nr 47, poz. 278. 13
Art. 24.
1. Usytuowanie pólek ćwiczebnych oraz parków narciarskich nie może kolidować z
narciarskimi trasami zjazdowymi, biegowymi, nartostradami oraz innymi
drogami, szlakami turystycznymi pieszymi i narciarskimi.
2. Parki narciarskie oraz pólka  ćwiczebne są oznakowane i wydzielone od
pozostałych terenów znajdujących się na zorganizowanych terenach narciarskich
w sposób uniemożliwiający przypadkowy wjazd lub wejście osób.
Art. 25.
1. Znajdujące się na zorganizowanych terenach narciarskich:
1) przeszkody, których nie da się usunąć,
2) miejsca prowadzonych prac konserwacyjnych, zabiegów sztucznego
naśnieżania oraz stabilizacji pokrywy śnieżnej,
3) miejsca w pobliżu podpór, urządzeń transportu linowego i taśmowego
przeznaczonych do transportu osób,
4) granice narciarskich tras zjazdowych i nartostrad,
5) miejsca szczególnie niebezpieczne o trudnym do przewidzenia
ukształtowaniu
 – oznacza się właściwym znakiem ostrzegawczym oraz zabezpiecza w taki
sposób by nie stwarzały zagrożenia dla osób przebywających na tych terenach.
2. Przeszkody sztuczne, a w szczególności urządzenia transportu taśmowego,
podpory urządzeń transportu linowego, słupy oświetleniowe, urządzenia
naśnieżające, pojazdy mechaniczne znajdujące się w odległości mniejszej niż 2 m
od granicy trasy zjazdowej lub nartostrady są odpowiednio zabezpieczone.
3. W granicach narciarskiej trasy zjazdowej i nartostrad, nie mogą znajdować się
niezabezpieczone i nieoznakowane przeszkody stanowiące zagrożenie dla osób
uprawiających narciarstwo i snowboarding.
Art. 26.
1. Narciarskie trasy zjazdowe oraz nartostrady są jednokierunkowymi drogami
przeznaczonymi wyłącznie dla narciarzy i snowboardzistów, a trasy biegowe
wyłącznie dla narciarzy uprawiających narciarstwo biegowe.
2. Zabrania się wjazdu na zorganizowane treny narciarskie pojazdami silnikowymi.
3. Zakaz, o którym mowa w ust. 2, nie dotyczy podmiotów uprawnionych do
wykonywania ratownictwa górskiego, ratowników narciarskich i służb
wykonujących zadania z zakresu bezpieczeństwa, porządku publicznego oraz
ochrony przyrody, pod warunkiem używania pojazdów wysyłających sygnały
świetlne w postaci niebieskich  świateł błyskowych i jednocześnie sygnały
dźwiękowe o zmiennym tonie.
4. Dopuszczalne jest używanie przez zarządzającego zorganizowanym terenem
narciarskim pojazdu silnikowego w razie konieczności usunięcia usterek 14
technicznych urządzeń transportu linowego lub taśmowego przeznaczonych do
transportu osób lub dokonania niezbędnych prac zabezpieczających, pod
warunkiem używania pojazdów wyposażonych w ostrzegawczą sygnalizację
świetlną w kolorze żółtym oraz sygnalizację dźwiękową.
5. Osoby znajdujące się na terenie zorganizowanego terenu narciarskiego
obowiązane są ułatwić przejazd pojazdu, o którym mowa w ust. 3, w szczególności
przez niezwłoczne ustąpienie pierwszeństwa przejazdu.
Art. 27.
1. Zarządzający zorganizowanym terenem narciarskim informuje o zasadach
korzystania ze zorganizowanych terenów narciarskich poprzez umieszczenie i
rozpowszechnienie tych informacji w miejscach wejścia na te tereny, a w
szczególności przy miejscach sprzedaży biletów wstępu i przy stacjach urządzeń
transportu linowego i taśmowego przeznaczonych do transportu osób.
2. W miejscach, o których mowa w ust. 1, zarządzający zorganizowanym terenem
narciarskim zamieszcza dodatkowo informacje zawierające w szczególności:
1) mapy poglądowe zorganizowanych terenów narciarskich z zaznaczeniem
przebiegu, trudności, długości i sposobu oznaczenia udostępnionych do
użytku narciarskich tras zjazdowych, biegowych oraz nartostrad oraz miejsca
udzielania pierwszej pomocy;
2) informacje o ewentualnych zamknięciach niektórych narciarskich tras
zjazdowych, biegowych, nartostrad lub ich odcinków;
3) informacje o warunkach narciarskich obejmujące w szczególności warunki
śniegowe, stan przygotowania trasy, temperaturę, prędkość wiatru,
widzialność;
4) informacje promujące zasady bezpiecznego uprawiania narciarstwa i
snowboardingu;
5) sposoby powiadamiania o wypadkach wraz z numerami telefonicznymi
lokalnego ratownictwa narciarskiego oraz numerami alarmowymi.
Art. 28.
Osoba uprawiająca narciarstwo zjazdowe lub snowboarding na zorganizowanym
terenie narciarskim, do ukończenia 16 roku życia, obowiązana jest używać w czasie
jazdy kasku ochronnego konstrukcyjnie do tego przeznaczonego.
Art. 29.
1. Zabrania się uprawiania narciarstwa lub snowboardingu na zorganizowanym
terenie narciarskim w stanie nietrzeźwości lub pod wpływem  środka
odurzającego.
2. Zarządzający zorganizowanym terenem narciarskim lub osoba przez niego
upoważniona może odmówić wstępu albo nakazać opuszczenie zorganizowanego
terenu narciarskiego osobie, której zachowanie wyraźnie wskazuje,  że znajduje
się ona w stanie nietrzeźwości lub pod wpływem środka odurzającego.  15
Art. 30.
Osoby uprawiające narciarstwo lub snowboarding na zorganizowanym terenie
narciarskim obowiązane są do zachowania należytej staranności w celu ochrony życia
i zdrowia własnego oraz innych osób, a w szczególności:
1) zapoznania się z zasadami korzystania z danego terenu, obiektu lub
urządzenia i ich przestrzegania;
2) stosowania się do znaków nakazu i zakazu umieszczanych przez
zarządzającego zorganizowanym terenem narciarskim;
3) zjeżdżania z szybkością dostosowaną do swoich umiejętności oraz stopnia
trudności i stanu trasy, warunków atmosferycznych i natężenia ruchu;
4) użytkowania sprawnego technicznie sprzętu narciarskiego i snowboardowego
odpowiedniego do rodzaju podejmowanej aktywności, zgodnie z jego
przeznaczeniem i zasadami użycia;
5) bezzwłocznego informowania ratowników narciarskich o zaistniałym
wypadku lub zaginięciu osoby oraz o innych zdarzeniach nadzwyczajnych
mogących mieć wpływ na bezpieczeństwo osób.
Rozdział 5
Podmioty uprawnione do wykonywania ratownictwa narciarskiego na
zorganizowanych terenach narciarskich, zakres ich obowiązków i uprawnień
oraz zasady finansowania ich działalności
Art. 31.
1. Zarządzający zorganizowanym terenem narciarskim organizuje i  finansuje
działania ratownicze podejmowane w ramach ratownictwa narciarskiego na
terenie przez niego zarządzanym.
2. Zarządzający zorganizowanym terenem narciarskim, w drodze umowy, może
zlecić wykonywanie ratownictwa narciarskiego podmiotowi uprawnionemu do
wykonywania ratownictwa górskiego.
Art. 32.
W ramach ratownictwa narciarskiego podejmowane są działania ratownicze
polegające w szczególności na:
1) przyjęciu zgłoszenia o wypadku;
2) dotarciu na miejsce wypadku z wyposażeniem ratowniczym;
3) udzieleniu kwalifikowanej pierwszej pomocy;
4) zabezpieczeniu miejsca wypadku;
5) ewakuacji osób z terenów stanowiących zagrożenie dla życia lub zdrowia;  16
6) transporcie osób, które uległy wypadkowi lub są narażone na
niebezpieczeństwo utraty życia lub zdrowia, do miejsca, gdzie jest możliwe
podjęcie medycznych czynności ratunkowych przez jednostki systemu
Państwowe Ratownictwo Medyczne, o których mowa w art. 32 ust. 1 ustawy
z dnia 8 września 2006 r. o Państwowym Ratownictwie Medycznym, po
uprzednim uzgodnieniu miejsca przekazania z dyspozytorem jednostki
systemu Państwowe Ratownictwo Medyczne.
Art. 33.
1. Zarządzający zorganizowanym terenem narciarskim oznacza stopień trudności
narciarskiej trasy zjazdowej, biegowej oraz nartostrady.
2. Minister właściwy do spraw wewnętrznych w porozumieniu z ministrem
właściwym do spraw kultury fizycznej określi, w drodze rozporządzenia, stopnie
trudności dla narciarskich tras zjazdowych, biegowych oraz nartostrad oraz
sposób ich oznaczania, mając na uwadze czytelność oznaczeń i bezpieczeństwo
osób korzystających z tych tras i nartostrad.
Art. 34.
Działania ratownicze na zorganizowanych terenach narciarskich w ramach
ratownictwa narciarskiego podejmuje ratownik narciarski lub ratownik górski.
Art. 35.
Osoby uprawiające narciarstwo lub snowboarding na zorganizowanym terenie
narciarskim obowiązane są ułatwić przejazd ratownikowi górskiemu i ratownikowi
narciarskiemu poruszającemu się ze sprzętem ratowniczym do transportu osób, w
szczególności przez niezwłoczne ustąpienie pierwszeństwa przejazdu.
Art. 36.
1. Zarządzający zorganizowanym terenem narciarskim prowadzi rejestr wypadków
na tym terenie, zwany dalej „rejestrem wypadków na  zorganizowanym terenie
narciarskim”.
2. Rejestr wypadków na zorganizowanym terenie narciarskim zawiera:
1) imię i nazwisko, datę i miejsce urodzenia oraz adres zamieszkania osoby,
której udzielono pomocy w ramach działań ratowniczych;
2) rodzaj doznanego urazu lub zachorowania osoby, o której mowa w pkt 1;
3) rodzaj udzielonej pomocy;
4) miejsce wypadku;
5) imiona i nazwiska ratowników udzielających pomocy;
6) datę i czas prowadzenia działań ratowniczych;
7) czas i miejsce przekazania ratowanego jednostkom systemu Państwowe
Ratownictwo Medyczne lub innym służbom. 17
3. Informacje, o których mowa w ust. 2, przechowywane są w rejestrze wypadków
na zorganizowanym terenie narciarskim przez okres 10 lat od dnia ich
wprowadzenia do zbioru.
4. Zarządzający zorganizowanym terenem narciarskim lub podmiot uprawniony do
wykonywania ratownictwa górskiego, któremu powierzono prowadzenie rejestru
wypadków na zorganizowanym terenie narciarskim, udostępnia informacje, o
których mowa w ust. 2, na pisemny wniosek:
1) poszkodowanemu, oraz
2) Policji, prokuraturze, sądom i zakładom ubezpieczeń w związku z
prowadzonym przez nie postępowaniem.
5. Zarządzający zorganizowanym terenem narciarskim przekazuje dane dotyczące
liczby wypadków i rodzaju doznawanych urazów jednemu z podmiotów
uprawnionych do wykonywania ratownictwa górskiego,  w terminie do dnia 31
maja każdego roku.
6. Zarządzający zorganizowanym terenem narciarskim, w przypadku  trwałego
zaprzestania wykonywania działalności gospodarczej, obowiązany jest do
przekazania informacji, o których mowa w ust. 2, podmiotowi uprawnionemu do
wykonywania ratownictwa górskiego.
Rozdział 6
Nadzór i kontrola nad ratownictwem górskim
Art. 37.
1. Nadzór nad ratownictwem górskim sprawuje minister właściwy do spraw
wewnętrznych.
2. W ramach nadzoru, o którym mowa w ust. 1, minister właściwy do spraw
wewnętrznych ma prawo:
1) żądać od podmiotów uprawnionych do wykonywania ratownictwa górskiego
udostępnienia dokumentów oraz udzielania pisemnych wyjaśnień
dotyczących ich działalności związanej z wykonywaniem ratownictwa
górskiego;
2) dokonywać kontroli podmiotów uprawnionych do wykonywania ratownictwa
górskiego w zakresie prawidłowości realizacji zadań, o których mowa w art.
6 i art. 7, oraz wydatkowania  środków, o których mowa w art. 16 ust. 2.
Oceny kontrolowanej działalności dokonuje się pod względem legalności,
gospodarności, celowości i rzetelności.
Art. 38.
1. Minister właściwy do spraw wewnętrznych zarządza kontrolę i zawiadamia o niej
podmiot uprawniony do wykonywania ratownictwa górskiego najpóźniej w dniu
rozpoczęcia czynności kontrolnych.
2. W zawiadomieniu, o którym mowa w ust. 1, minister właściwy do spraw
wewnętrznych może wystąpić do podmiotu uprawnionego do wykonywania 18
ratownictwa górskiego o przygotowanie wskazanych dokumentów, zestawień i
wyjaśnień dotyczących jego działalności.
3. Zawiadomienie, o którym mowa w ust. 1, zawiera:
1) wskazanie podstawy prawnej do przeprowadzenia kontroli;
2) nazwę podmiotu uprawnionego do wykonywania ratownictwa górskiego
objętego kontrolą;
3) przedmiot, zakres oraz miejsce przeprowadzenia kontroli wraz z terminem jej
rozpoczęcia i zakończenia;
4) imię i nazwisko osoby upoważnionej do przeprowadzenia kontroli.
4. Kontrolę przeprowadzają pracownicy urzędu obsługującego ministra właściwego
do spraw wewnętrznych, zwani dalej „kontrolującymi”, na podstawie imiennego
upoważnienia do przeprowadzenia kontroli ważnego wraz z dowodem osobistym
lub innym dokumentem potwierdzającym tożsamość.
5. Kontrolujący podlega wyłączeniu od udziału w kontroli, na wniosek lub z urzędu,
jeżeli wyniki kontroli mogą dotyczyć jego praw lub obowiązków albo praw lub
obowiązków jego małżonka lub osoby pozostającej z nim faktycznie we
wspólnym pożyciu, krewnych i powinowatych do drugiego stopnia albo osób
związanych z nim z tytułu przysposobienia, opieki lub kurateli. Powody
wyłączenia kontrolującego trwają mimo ustania małżeństwa, wspólnego pożycia,
przysposobienia, opieki lub kurateli.
6. Kontrolujący podlega wyłączeniu z urzędu od udziału w kontroli, której
przedmiot stanowił zadania należące wcześniej do zakresu jego obowiązków jako
pracownika podmiotu uprawnionego do wykonywania ratownictwa górskiego
objętego kontrolą, przez rok od zakończenia ich wykonania, oraz w razie
zaistnienia w toku kontroli okoliczności mogących wywołać uzasadnione
wątpliwości co do jego bezstronności.
7. O wyłączeniu decyduje minister właściwy do spraw wewnętrznych.
Art. 39.
1. Kontrola jest przeprowadzana w siedzibie podmiotu uprawnionego do
wykonywania ratownictwa górskiego objętego kontrolą, w czasie wykonywania
jego zadań, a jeżeli wymaga tego dobro kontroli – również poza jego siedzibą.
2. Kontrolujący podlega przepisom o bezpieczeństwie i higienie pracy oraz
przepisom o postępowaniu z materiałami i dokumentami ustawowo chronionymi.
3. W ramach udzielonego upoważnienia kontrolujący ma prawo do:
1) swobodnego wstępu do obiektów i pomieszczeń podmiotu uprawnionego do
wykonywania ratownictwa górskiego objętego kontrolą, bez obowiązku
okazywania przepustki;
2) wglądu do wszelkich dokumentów i innych materiałów, w tym kontroli
systemów elektronicznych, związanych z działalnością podmiotu
uprawnionego do wykonywania ratownictwa górskiego objętego kontrolą;
3) przeprowadzania oględzin majątku należącego do podmiotu uprawnionego
do wykonywania ratownictwa górskiego objętego kontrolą; 19
4) sprawdzania przebiegu określonych czynności;
5)  żądania od kierownika i pracowników podmiotu uprawnionego do
wykonywania ratownictwa górskiego objętego kontrolą ustnych i pisemnych
wyjaśnień;
6) zabezpieczania dowodów.
4. Wszystkie czynności w imieniu podmiotu uprawnionego do wykonywania
ratownictwa górskiego objętego kontrolą wykonuje jego kierownik lub osoba
przez niego wyznaczona.
5. Podmiot uprawniony do wykonywania ratownictwa górskiego objęty kontrolą
zapewnia kontrolującemu:
1) warunki i  środki niezbędne do przeprowadzenia kontroli, w tym dostęp do
pomieszczeń wyposażonych w urządzenia biurowe i środki łączności;
2) dostęp do obiektów i dokumentów;
3) uzyskiwanie ustnych i pisemnych informacji i wyjaśnień oraz danych w
zakresie objętym kontrolą w terminie wskazanym przez kontrolującego;
4) możliwość sporządzania na koszt kontrolowanego niezbędnych do kontroli
odpisów lub wyciągów dokumentów;
5) możliwość dokonywania oględzin obiektu lub innych składników
majątkowych.
6. Oględzin, o których mowa w ust. 5 pkt 5, dokonuje się w obecności osoby
upoważnionej przez podmiot uprawniony do wykonywania ratownictwa
górskiego objęty kontrolą.
7. Z przebiegu i wyniku oględzin sporządza się niezwłocznie protokół, który
podpisują kontrolujący i osoba, o której mowa w ust. 6. W przypadku odmowy
podpisania protokołu przez osobę, o której mowa w ust. 6, zamieszcza się w nim
wzmiankę o odmowie jego podpisania.
Art. 40.
1. Kontrolujący dokonuje ustaleń stanu faktycznego na podstawie dowodów
zebranych w toku kontroli.
2. Dowodami są w szczególności dokumenty, protokół oględzin, opinie biegłych,
wyjaśnienia i oświadczenia.
Art. 41.
1. Ustalenia kontroli przedstawia się w protokole kontroli, który zawiera opis stanu
faktycznego stwierdzonego w toku kontroli, w tym ustalone nieprawidłowości,
osoby za nie odpowiedzialne oraz ocenę kontrolowanej działalności. W
przypadku stwierdzenia nieprawidłowości protokół zawiera wnioski i zalecenia
pokontrolne wraz ze wskazaniem sposobu usunięcia nieprawidłowości. Protokół
sporządza się w dwóch jednobrzmiących egzemplarzach podpisanych przez
kontrolującego. 20
2. W terminie 7 dni od dnia otrzymania protokołu kontroli podmiot uprawniony do
wykonywania ratownictwa górskiego objęty kontrolą może wnieść do
kontrolującego na piśmie umotywowane zastrzeżenia do protokołu kontroli, w
tym do sformułowanych wniosków i zaleceń, lub podpisuje protokół kontroli.
3. Zgłoszone zastrzeżenia kontrolujący może uznać za zasadne, zmieniając lub
uzupełniając protokół, albo uznać je za niezasadne i przekazać stanowisko
podmiotowi uprawnionemu do wykonywania ratownictwa  górskiego objętemu
kontrolą. Zastrzeżenia wniesione po terminie, przez osobę nieuprawnioną lub bez
zachowania formy pisemnej pozostawia się bez rozpatrzenia.
4. W przypadku uznania zasadności zastrzeżeń zmieniony lub uzupełniony protokół
zostaje przekazany ponownie do podpisu podmiotowi uprawnionemu do
wykonywania ratownictwa górskiego objętemu kontrolą. Przepisy art. 42 stosuje
się odpowiednio.
Art. 42.
1. Podmiotowi objętemu kontrolą przysługuje prawo odmowy podpisania protokołu
kontroli i złożenia w terminie 5 dni od dnia jego otrzymania pisemnego
wyjaśnienia kontrolującemu przyczyn odmowy.
2. Odmowa podpisania protokołu kontroli nie wstrzymuje realizacji wniosków i
zaleceń pokontrolnych.
Art. 43.
Podmiot uprawniony do wykonywania ratownictwa górskiego objęty kontrolą, w
terminie 30 dni od dnia otrzymania protokołu, stanowiska kontrolującego, o którym
mowa w art. 41 ust. 3, lub poprawionego protokołu zawiadamia ministra właściwego
do spraw wewnętrznych o wykonaniu wniosków i zaleceń pokontrolnych zawartych
w protokole albo o przyczynach ich niewykonania.
Rozdział 7
Przepisy karne
Art. 44.
1. Kto uprawia narciarstwo lub snowboarding na zorganizowanym terenie
narciarskim w stanie nietrzeźwości lub pod wpływem  środka odurzającego,
podlega karze grzywny.
2. Kto, mając obowiązek opieki lub nadzoru nad osobą do ukończenia 16 roku
życia, dopuszcza do uprawiania narciarstwa zjazdowego lub snowboardingu
przez tę osobę, na zorganizowanym terenie narciarskim, bez kasku
konstrukcyjnie do tego przeznaczonego, podlega karze grzywny. 21
Art. 45.
Postępowanie w sprawach określonych w art. 44 prowadzi się na podstawie ustawy z
dnia 24 sierpnia 2001 r. – Kodeks postępowania w sprawach o wykroczenia (Dz. U. z
2008 r. Nr 133, poz. 848, z późn. zm.
6)
).
Rozdział 8
Przepisy zmieniające, przejściowe i końcowe
Art. 46.
W ustawie z dnia 20 czerwca 1997 r. – Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2005 r. Nr
108, poz. 908, z późn. zm.
7)
) wprowadza się następujące zmiany:
1) w art. 2 pkt 37 otrzymuje brzmienie:
„37) pojazd używany do celów specjalnych – pojazd samochodowy
przystosowany w sposób szczególny do przewozu osób  lub ładunków,
używany przez Siły Zbrojne Rzeczypospolitej Polskiej, Policję, Agencję
Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencję Wywiadu, Służbę Kontrwywiadu
Wojskowego, Służbę Wywiadu Wojskowego, Centralne Biuro
Antykorupcyjne, Straż Graniczną, kontrolę skarbową, Służbę Celną,
jednostki ochrony przeciwpożarowej, podmioty uprawnione do
wykonywania ratownictwa górskiego, Inspekcję Transportu Drogowego i
Służbę Więzienną;”;
2) w art. 6 w ust. 1 po pkt 7 dodaje się pkt 7a w brzmieniu:
„7a) ratownik górski podczas wykonywania czynności związanych z
prowadzeniem akcji ratowniczej;”;
3) w art. 53 w ust. 1 po pkt 10c dodaje się pkt 10d w brzmieniu:
„10d) podmiotów uprawnionych do wykonywania zadań z zakresu ratownictwa
górskiego;”;
4) w art. 66 ust. 7 otrzymuje brzmienie:
„7. Minister właściwy do spraw wewnętrznych, Minister Obrony Narodowej,
minister właściwy do spraw finansów publicznych oraz Minister
Sprawiedliwości w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw
transportu określą, w drodze rozporządzenia, warunki techniczne pojazdów
                                             
6)
Zmiany tekstu jednolitego wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 2008 r. Nr 214, poz.
1344 i Nr 237, poz. 1651, z 2009 r. Nr 178, poz. 1375, Nr 190, poz. 1474 i Nr 206, poz. 1589 oraz z
2010 r. Nr 182, poz. 1228, Nr 197, poz. 1307 i Nr 225, poz. 1466.
7)
Zmiany tekstu jednolitego wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 2005 r. Nr 109, poz.
925, Nr 175, poz. 1462, Nr 179, poz. 1486 i Nr 180, poz. 1494 i 1497, z 2006 r. Nr 17, poz. 141, Nr
104, poz. 708 i 711, Nr 190, poz. 1400, Nr 191, poz. 1410 i Nr 235, poz. 1701, z 2007 r. Nr 52, poz.
343, Nr 57, poz. 381, Nr 99, poz. 661, Nr 123, poz. 845 i Nr 176, poz. 1238, z 2008 r. Nr 37, poz.
214, Nr 100, poz. 649, Nr 163, poz. 1015, Nr 209, poz. 1320, Nr 220, poz. 1411 i 1426, Nr 223, poz.
1461 i 1462 i Nr 234, poz. 1573 i 1574, z 2009 r. Nr 3, poz. 11, Nr 18, poz. 97, Nr 79, poz. 663, Nr
91, poz. 739, Nr 92, poz. 753, Nr 97, poz. 802 i 803, Nr 98, poz. 817 i Nr 168, poz. 1323, z 2010 r.
Nr 40, poz. 230, Nr 43, poz. 246, Nr 122, poz. 827, Nr 151, poz. 1013, Nr 152, poz. 1018, Nr 182,
poz. 1228, Nr 219, poz. 1443, Nr 225, poz. 1466 i Nr 257, poz. 1726 oraz z 2011 r. Nr 30, poz. 151,
Nr 92, poz. 530, Nr 102, poz. 585 i Nr 106, poz. 622. 22
specjalnych i używanych do celów specjalnych Policji, Agencji
Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Służby Kontrwywiadu
Wojskowego, Służby Wywiadu Wojskowego, Centralnego Biura
Antykorupcyjnego, Straży Granicznej, kontroli skarbowej, Służby Celnej,
Służby Więziennej, straży pożarnej i podmiotów uprawnionych do
wykonywania ratownictwa górskiego.”.
Art. 47.
W ustawie z dnia 16 kwietnia 2004 r. o ochronie przyrody (Dz. U. z 2009 r. Nr 151,
poz. 1220, z późn. zm.
8)
) wprowadza się następujące zmiany:
1) w art. 12 ust. 9 otrzymuje brzmienie:
„9. Opłaty, o których mowa w ust. 3, są dochodami budżetu państwa albo
przychodami instytucji gospodarki budżetowej, o ile instytucja ta zostanie
utworzona zgodnie z art. 23 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach
publicznych (Dz. U. Nr 157, poz. 1240, z późn. zm.
9
), i są przeznaczone na
tworzenie i utrzymanie infrastruktury turystycznej  i edukacyjnej parku
narodowego oraz na ochronę przyrody i dofinansowanie zadań w zakresie
ratownictwa górskiego na podstawie art. 16 ust. 4 ustawy z dnia 1 lipca 2011 r.
o bezpieczeństwie i ratownictwie w górach i na zorganizowanych  terenach
narciarskich (Dz. U. Nr …, poz. ..).”;
2) w art. 15 w ust. 2 pkt 3 otrzymuje brzmienie:
„3) realizacji zadań, o których mowa w art. 16 ust. 6 pkt 1–4 ustawy z dnia
1 lipca 2011 r. o bezpieczeństwie i ratownictwie w górach i na
zorganizowanych terenach narciarskich (Dz. U. Nr ..., poz. ...), przez
podmioty uprawnione do wykonywania ratownictwa górskiego oraz
działań związanych z bezpieczeństwem powszechnym.”.
Art. 48.
W ustawie z dnia 8 września 2006 r. o Państwowym Ratownictwie Medycznym (Dz.
U. Nr 191, poz. 1410, z późn. zm.
10)
) w art. 15 ust. 1 otrzymuje brzmienie:
„1. Jednostkami współpracującymi z systemem są służby ustawowo powołane do
niesienia pomocy osobom w stanie nagłego zagrożenia zdrowotnego, w
szczególności: jednostki organizacyjne Państwowej Straży Pożarnej,
jednostki ochrony przeciwpożarowej włączone do krajowego systemu
ratowniczo-gaśniczego, podmioty uprawnione do wykonywania ratownictwa
górskiego na podstawie przepisów ustawy z dnia 1 lipca 2011 r. o
bezpieczeństwie i ratownictwie w górach i na zorganizowanych  terenach
narciarskich (Dz. U. Nr …, poz. ...), podmioty uprawnione do wykonywania
                                             
8)
 Zmiany tekstu jednolitego wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 2009 r. Nr 157, poz.
1241 i Nr 215, poz. 1664, z 2010 r. Nr 76, poz. 489 i Nr 119, poz. 804 oraz z 2011 r. Nr 34, poz. 170
i Nr 94, poz. 549.
9)
 Zmiany wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 2010 r. Nr 28, poz. 146, Nr 96, poz. 620,
Nr 123, poz. 835, Nr 152, poz. 1020 i Nr 257, poz. 1726.
10)
Zmiany wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 2007 r. Nr 89, poz. 590 i Nr 166, poz.
1172, z 2008 r. Nr 17, poz. 101 i Nr 237, poz. 1653, z 2009 r. Nr 11, poz. 59 i Nr 122, poz. 1007, z
2010 r. Nr 107, poz. 679 i Nr 219, poz. 1443 oraz z 2011 r. Nr 30, poz. 151 i Nr 112, poz. 654. 23
ratownictwa wodnego na podstawie przepisów ustawy z dnia  1 lipca 2011 r.
o bezpieczeństwie osób przebywających na obszarach wodnych (Dz. U. Nr
…, poz. ...), inne jednostki podległe lub nadzorowane przez ministra
właściwego do spraw wewnętrznych i Ministra Obrony Narodowej.”.
Art. 49.
W ustawie z dnia 25 czerwca 2010 r. o sporcie (Dz. U. Nr 127, poz. 857 i Nr 151,
poz. 1014) wprowadza się następujące zmiany:
1) w art. 39:
a) uchyla się ust. 1 i 2,
b) uchyla się ust. 5;
2) w art. 40:
a) uchyla się ust. 1,
b) uchyla się ust. 3 i 4.
Art. 50.
W okresie roku od dnia wejścia w  życie niniejszej ustawy ratownictwo narciarskie
może wykonywać ratownik górski, ratownik medyczny, lekarz systemu, pielęgniarka
systemu w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 8 września 2006 r. o Państwowym
Ratownictwie Medycznym lub osoba posiadająca ważne zaświadczenie o ukończeniu
kursu w zakresie kwalifikowanej pierwszej pomocy.
Art. 51.
1. Osoby, które uzyskały uprawnienia ratownika górskiego na podstawie przepisów
dotychczasowych, zachowują swoje uprawnienia.
2. Do osób, które rozpoczęły uzyskiwanie uprawnień ratownika górskiego z zakresu
ratownictwa górskiego przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy, stosuje się
przepisy dotychczasowe.
Art. 52.
Do dnia uzyskania zgody, o której mowa w art. 5 ust. 1, nie dłużej jednak niż do 24
miesięcy od dnia wejścia w  życie niniejszej ustawy, za podmioty uprawnione do
wykonywania ratownictwa górskiego uznaje się Górskie Ochotnicze Pogotowie
Ratunkowe i Tatrzańskie Ochotnicze Pogotowie Ratunkowe.
Art. 53.
Dotychczasowe przepisy wykonawcze wydane na podstawie art. 66 ust. 7 ustawy, o
której mowa w art. 46, zachowują moc do dnia wejścia w  życie przepisów
wykonawczych wydanych na podstawie art. 66 ust. 7 ustawy, o której mowa w art. 46,
w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą, nie dłużej jednak niż przez okres 12 miesięcy
od dnia wejścia w życie ustawy. 24
Art. 54.
Ustawa wchodzi w życie po upływie 3 miesięcy od dnia ogłoszenia, z wyjątkiem art.
48 i art. 49, które wchodzą w życie z dniem 2 stycznia 2012 r.
MARSZAŁEK SEJMU
/ – / Grzegorz Schetyna

Projekt ustawy prawo śniegu

Art. 1. Ustawa określa zasady korzystania z cudzej nieruchomości na potrzeby związane organizacją wyciągów i tras narciarskich.

Art. 2. Ilekroć w ustawie jest mowa o:

1). Cudzej nieruchomości, należy przez to rozumieć nieruchomość lub jej część będącą własnością innej osoby niż prowadzący lub zamierzający prowadzić wyciąg narciarski albo posiadającą nie uregulowany stan prawny,

2). Wyciągu narciarskiego, należy przez to rozumieć: wyciąg naziemny, wyciąg krzesełkowy, kolej linową, oraz kolej szynową.

Art. 3.

1. Właściciel lub samoistny posiadacz nieruchomości, który prowadzi lub zamierza prowadzić działalność w zakresie organizacji wyciągu narciarskiego może żądać ustanowienia na cudzej, sąsiedniej nieruchomości odpowiednio służebności gruntowej lub osobistej, zwanej dalej prawem śniegu, w zakresie:

a) prawa swobodnego przejazdu po pokrywie śnieżnej, niezależnie od tego czy jest ona wynikiem naturalnych opadów, czy też sztucznego zaśnieżania, przez osoby korzystających z wyciągu narciarskiego,

b) możliwości posadowienia i dostępu do urządzeń technicznych koniecznych do funkcjonowania wyciągu, oraz zaśnieżania, oświetlenia i zabezpieczenia trasy narciarskiej,

c) prowadzenia wyciągu narciarskiego w tym wytyczania i przygotowywania trasy, oraz sztucznego zaśnieżania.

2. Prawo śniegu winno zostać przeprowadzone z uwzględnieniem jak najmniejszych obciążeń gruntów, na których ma zostać ustanowione, a także uwzględniać interes gospodarczy obu stron.

Art. 4. Wynagrodzenie za ustanowienie prawa śniegu strony ustalają w umowie.

Art. 5.

1. W wypadku braku porozumienia co do zawarcia umowy osoba, o której mowa w art. 1 ust. 3 może żądać ustanowienia prawa śniegu przez sąd, który określi również zakres i warunki służebności.

2. Ustanowienie prawa śniegu przez sąd może nastąpić jedynie w wypadku, gdy korzystanie z nieruchomości służebnej jest konieczne z uwagi na ukształtowanie terenu i warunki techniczne w tym ciągłość i bezpieczeństwo trasy narciarskiej.

3. Wynagrodzenie za ustanowienie prawa śniegu ustalone w trybie określonym w ust. 1 winno być wyższe niż wysokość szkód materialnych, jakie mogą powstać w związku z jego wykonywaniem, oraz odpowiadać cenie rynkowej, jaką można by uzyskać w wypadku dzierżawy danej części nieruchomości służebnej na okres zalegania pokrywy śnieżnej.

4. W wypadku gdyby wysokość szkód faktycznie wyrządzonych w związku z wykonywaniem prawa śniegu przekroczyła wynagrodzenie ustalone przez Sąd, właściciel nieruchomości służebnej może dochodzić wyrównania szkody.

5.Wysokość wynagrodzenia ustalonego przez Sąd może zostać zmieniona po zakończeniu każdego sezonu narciarskiego w zależności od rozmiaru faktycznie wyrządzonych szkód.

6. Postępowanie, o którym mowa w ust. 1 i 4 winno zostać zakończone w pierwszej instancji w ciągu 3 miesięcy a w drugiej instancji w ciągu 30 dni od momentu jego rozpoczęcia.

Art. 6. W wypadku gdy nieruchomość, na której może być ustanowione prawo śniegu posiada nieuregulowany stan prawny, albo brak jest decyzji wszystkich współwłaścicieli lub zastępującego ją orzeczenia Sądu, albo też porozumienie z nimi napotyka na trudne do przezwyciężenia przeszkody sąd właściwy dla rozpatrzenia sprawy, na wniosek uprawnionego do żądania ustanowienia prawa śniegu, ustala kuratora do reprezentowania właścicieli w postępowaniu sądowym.

Art.7 Do prawa śniegu stosuje się odpowiednio przepisy Kodeksu cywilnego dotyczące służebności.

Podstawowe zasady zachowania na stoku - zasady FIS

Wzgląd na inne osoby.
Każdy narciarz i snowboarder powinien zachować się w taki sposób, aby nie zagrażać nikomu innemu i nie spowodować żadnej szkody.
Komentarz FIS: Narciarz odpowiedzialny jest także za złe działanie sprzętu, który używa. W szczególności dotyczy to nowinek technicznych (płyty carvingowe lub do wyczynu).

Panowanie nad szybkością i sposobem jazdy.
Każdy narciarz i snowboarder musi zjeżdżać z prędkością dopasowaną do swych umiejętności, rodzaju i stanu trasy, warunków pogodowych i natężenia ruchu.
Komentarz FIS: Kolizje na stoku najczęściej zdarzają się z powodu nadmiernej szybkości, niezapanowania nad nartami lub niezauważenia innego uczestnika ruchu. Narciarz zobowiązany jest poruszać się tak, aby w razie konieczności zatrzymać się lub skręcić w ramach umiejętności jakie posiada. Narciarz zobowiązany jest poruszać się wolno w miejscach zatłoczonych, w okolicach wyciągów, na zakończeniu trasy, lub zmniejszenia widoczności z powodu warunków pogodowych lub załamania stoku.

Wybór toru trasy.
Narciarz lub snowboarder znajdujący się powyżej na stoku musi wybrać taki tor jazdy aby unikąć wszelkiej możliwości zderzenia z narciarzem znajdującym się poniżej na stoku.
Komentarz FIS: Narciarstwo i snowboarding są sportami wolności ruchu przy przyjęciu zasady, że każdy uczestnik stosuje się do reguł uprawiania tych sportów. Na stokach rządzi zasada, że pierwszeństwo przysługuje temu kto znajduję się "przed" lub "niżej". Każdy znajdujący się powyżej musi pamiętać, że jego zachowania nie mogą wpłynąć na zachowania tych przed lub poniżej.

Wyprzedzanie.
Wyprzedzać można i z góry i z dołu i z prawej i z lewej, ale tylko w takiej odległości, która zapewni wyprzedzanemu narciarzowi wystarczającą przestrzeń dla wszelkich jego manewrów.
Komentarz FIS: Wyprzedzający narciarz ponosi całkowitą odpowiedzialność za skutki manewru wyprzedzania do chwili jego ukończenia. Ta zasada odnosi się także do omijania stojących na stoku.
Wjazd i ruszanie z miejsca.
Narciarz, który wjeżdzą na drogę zjazdu lub po zatrzymaniu chce znowu ruszyć ma obowiązek sprawdzić patrząc w górę i w dół stoku, czy może to uczynić bez zagrożenia dla siebie i innych.
Komentarz FIS: Doświadczenie dowodzi, że ogromna część wypadków zdarza się wskutek nieprzewidywalnego włączenia się w ruch nowego uczestnika. Jest podstawowym nakazem bezpieczeństwa pełne sprawdzenie czy właczenie się narciarza nie spowoduje utrudnienia dla któregokolwiek z będących w ruchu. Dopiero po płynnym włączeniu się w rcuh korzysta się z pierwszeństwa przyznanego 3 reguła FIS. Wprowadzenie snowboardów i nart głęboko taliowanych (carvingowych) umożliwia ich użytkownikom wykonywanie skrętów i ruch w kierunku przeciwnym do głównego nurtu ruchu - w dół stoku. Ten kto wykonuje manewr "w poprzek lub pod prąd" nurtu ruchu musi tak się zachowywać aby osoby poruszające się w dół stoku nie były zagrożone.

Zatrzymywanie się.
Narciarz tylko w razie absolutnej konieczności może zatrzymać się w miejscach zwężeń i złej widocznośc. Po upadku narciarz musi usunąć się z toru jazdy tak szybko jak to tylko jest możliwe.
Komentarz FIS: Z wyjątkiem szerokich stoków zatrzymywanie się powinno następować na skraju trasy. Nikt nie może się zatrzymywac w miejscach niewidocznych dla jadących z góry lub zza zakrętu.
Podchodzenie i schodzenie.
Narciarz może podchodzić lub schodzić tylko skrajem / brzegiem trasy a w razie złej widoczności powinien zejść z trasy.
Komentarz FIS: trasy narciarskie są z założenia przeznaczone do ruchu jednokierunkowego - w dół. Pojawienie się osoby poruszającej się w przeciwnym kierunku stwarza zagrożenie dla poruszających się w dół. Ślady butów wyciśnięte w śniegu pogarszają warunki bezpieczeństwa jazdy i odpowiada za nie ten kto je pozostawił.

Stosowanie się do znaków i sygnalizacji.
Każdy narciarz ma obowiązek stosowania się do znaków i sygnalizacji.
Komentarz FIS: Trasy narciarskie oznaczone są w zalezności od stopnia ich trudności kolorami (od najłatwiejszych do najtrudniejszych): ZIELONYM, NIEBIESKIM, CZERWONYM, CZARNYM. Każdy uczestnik ruchu sam decyduje o wyborze trasy. Na trasach ponadto umieszczone są znaki informujące o utrudnieniach i niebezpieczeństwach np. o lawinach, czy zamknięciu trasy. Uczestnik ruchu ma obowiązek obserwować znaki i stosować się do nich. Uczestnik ruchu narciarskiego powinien zdawać sobie z tego sprawę, że znaki umieszczono dla jego własnego dobra i bezpieczeństwa.
Zachowanie się w razie wypadku.
W razie wypadku każdy narciarz ma obowiązek niesienia pomocy.
Komentarz FIS: Jest oczywistą zasadą etyczną, że uprawiający sport ma obowiązek nieść pomoc poszkodowanemu niezależnie od istnienia prawnego obowiązku. W szczególności pomoc powinna polegać na udzieleniu tzw. PIERWSZEJ POMOCY, na zawiadomieniu właściwych służb oraz natychmiastowym zabezpieczeniu (oznakowaniu) miejsca wypadku tak aby nie zagrażało ono innym uczestnikom ruchu. FIS wyraża nadzieję, że zachowanie polegające na uderzeniu w innego uczestnika ruchu i ucieczce z miejsca zdarzenia będzie przez właściwe ustawodawstwa karne wszystkich państw traktowane jak identyczne wykroczenie drogowe oraz, że państwa, które jeszcze tego uregulowały wprowadzą właściwe postanowienia do swych ustaw.
Obowiązek ujawnienia tożsamości.
W razie wypadku każdy narciarz (zarówno świadek jak i uczestnik) ma obowiązek podania swoich danych osobowych.
Kometarz FIS: Świadkowie i opis zdarzenia mają kardynalne znaczenie dla ustalenia odpowiedzialności i w związku z tym każdy, kto był świadkiem musi czuć się zobowiązanym do uczestniczenia w procedurach wyjaśniających. Raporty właściwych służb oraz zdjęcia stanowić będą dowody we wszystkich postępowaniach mających na celu ustalenie winnych.

Cortina

Cortina D’Ampezzo jest nazywana „Królową Włoskich Dolomitów” , ponieważ położona jest w samym sercu tych gór. Posiada setki kilometrów tras i wyciągów narciarskich określanych krótko – bardzo słoneczne i wiecznie ośnieżone, gdyż aż 95% z nich posiada sztuczne naśnieżanie.

Tą stosunkowo niewielką miejscowość opiewa ogromna sława. Wszystko to za sprawą Olimpiady Zimowej, która odbywała się tam w 1956 roku. Obecnie w Cortinie rozgrywają się coroczne zawody Pucharu Świata w narciarstwie alpejskim.

HochKing

Pierwszego dnia nowego roku 2008 wybrałem się na narty do stacji narciarskiej zwanej Hochkonig. To mały ośrodek narciarski, na pierwszy rzut oka niepozorny (w sumie 36 wyciągów), ale to właśnie stanowi jego podstawową zaletę. Przez to że jest to mały ośrodek i mało znany, określany jest nawet przez Austriaków mianem sekretnego, a mówiąc dokładnie „sekretnego miejsca koneserów.

Rzeczywiście trasy szerokie narciarskie są wspaniale przygotowane, jest niewielu narciarzy, okolica jest malownicza, wyciągi narciarskie są nowe, a infrastruktura gastronomiczna również spełnia wszystkie wymagania. Mam także wrażenie, że w tutejszych barach i knajpach na stoku jest taniej niż w oddalonym o ok. 35 km Zell am See.

Tak więc jest to region narciarski godny polecenia, zwłaszcza jeżeli ktoś nie musi codziennie jeździć na innej trasie, a oczekuje dobrze przygotowanych stoków i oddechu od zgiełku bardziej znanych stacji narciarskich.

Region narciarski Hochkönig w skrócie:
	150 km nartostrad
	36 wyciągó
	6 oświetlonych tras saneczkowych
	rozrywka w schroniskach narciarskich (30 schronisk!), festyny dziecięce, atrakcyjne après ski
	bezpłatne karnety dla dzieci od 15.3. do końca sezonu, bezpłatny pobyt dzieci <15 lat w pokoju rodziców w terminie 22.-30.03.08 (u niektórych kwaterodawców)

Zell am See - "Sztuka na Śniegu"

A oto przykład tzw. sztuki na śniegu, czyli rzeźb jakie można zobaczyć na narciarskich stokach Zell am See. Tutaj przykład kilkumetrowych krzeseł trochę przypominających mi reklamę szwedzkiej firmy meblarskiej ;)